Kiedy po raz kolejny zaczęłam oglądać „The New Amsterdam”, przypomniałam sobie, jak pięknie nawiązuje on do mojej pracy. To obraz najlepszych zasad pracy z ludźmi, opartych o transparentną komunikację, zaangażowanie i współpracę. Trzecie spotkanie z doktorem Maxem Goodwinem i jego zespołem ponownie mnie uczy i inspiruje.
Wiele razy słyszałam o sobie, że jestem idealistką. Bujam w obłokach, mam nierealne wyobrażenie o pracy. Że takie rzeczy jak ponadprzeciętne zaangażowanie, szczera sympatia do współpracowników i samowolne nadgodziny można zobaczyć tylko w filmie. No to zobaczyłam film.
Środowy wieczór. Odpalamy Netflixa. Szukamy, co by zobaczyć, w co zainwestować ten czas, którego przecież nie mamy. Kolejny skandynawski serial, stary film trącący kurzem? Szperamy. I tu nagle, wśród pozycji niedawno dodanych, pojawia się on, od 7 dni na platformie, zwycięzca wieczoru, tego środowego, czwartkowego, piątkowego...
O oscarowej gali większość już zapomniała. Teraz wielu fanów kina, ogląda filmy nagrodzone statuetką i te, które obeszły się smakiem. Przynajmniej ja mam taki zwyczaj. W ten oto sposób jednym z moich wieczorów zawładnął film: „Cóż za piękny dzień” z Tomem Hanksem w roli głównej. Pozamiatał mi myśli, wkurzył i zasmucił. Przyszedł czas na mały ekshibicjonizm.