Jednowymiarowość nie istnieje. Każdy z nas posiada zestaw cech, które razem składają się na to, jacy jesteśmy. Typologia kolorystyczna ułatwia komunikację, umożliwia lepszą współpracę, może być też przydatnym drogowskazem, jednak nie jest zero-jedynkowa.
Żeby ten tekst trafił w gusta skrupulatnego i dokładnego niebieskiego, powinnam policzyć liczbę znaków i podzielić ją przez jakąś inną wyjątkową liczbę – może wtedy wzbudziłabym minimalne uznanie. Aczkolwiek śmiem wątpić. Dlatego, nie przeciągając, przechodzę do rzeczy: metodycznie, krok po kroku.
Łagodny, spokojny, koleżeński - taki jest zielony. Nawet muchy by nie skrzywdził. Jego opanowanie i łagodne usposobienie doprowadza czerwonego do furii. Mistrz drugiego planu, wierny kompan, jak go nie lubić?
Kiedy siadłam przed komputerem, aby napisać tekst, świeciło słońce. Może nie powinnam, ale uznałam to za sygnał, że ten artykuł będzie poświęcony „chodzącej radości”. Osobom, które z uśmiechem idą przez życie, zważając na znaki wokoło.
Na świeżo po lekturze Otoczeni przez idiotów autorstwa Thomasa Eriksona chciałabym podzielić się z wami moimi wrażeniami i przemyśleniami. Tym samym zaczynam cykl Cztery kolory, w którym pokrótce odniosę się do lektury i opiszę moje własne doświadczenia z przedstawicielami poszczególnych energii kolorystycznych, w oparciu o relacje biznesowe. Pierwszy tekst poświęcę tym, których żywiołem jest ogień, czyli czerwonym.
Nie pierwszy raz chcę podzielić się z Wami moimi przemyśleniami po przeczytaniu książki. Kiedy decyduję się opisać moje wrażenia po lekturze oznacza to, że jest to wyjątkowa pozycja. Tak jest i tym razem. Oto historia o drodze do globalnego sukcesu, który miał się nie udać.
Do napisania tego tekstu zainspirował mnie nieco starszy artykuł, na który się dziś natknęłam. Wydawać by się mogło, że wewnętrzna wymiana wiedzy, stanowi wartość przede wszystkim dla pracowników. Ale czy na pewno? Na pewno, można powiedzieć tylko tyle, że to kwestia otwartej głowy i nieszablonowego podejścia do problemów, z którymi się borykamy. Do sytuacji dotyczącej marki T-mobile, która nadal jeszcze krąży w mojej głowie, wrócę za chwilę, bo dziś naszym głównym bohaterem jest share learning.
Kiedy chodziłam do podstawówki, a konkretnie na w-f, nie zdawałam sobie sprawy, że obuwie tak lubiane przez mojego nauczyciela, stanie się obiektem pożądania współczesnych konsumentów. Kto by przypuszczał, że klapki Kubota staną się marką tak silną i tak inspirującą. Uwielbiam takie historie.
Kto odwiedza mojego bloga, wie że uwielbiam czytać. Od dziecka pochłaniałam różne książki przy każdej okazji. To w dużej mierze zasługa mojej mamy, która zaraziła mnie miłością do literatury. Nie wszystkie przeczytane pozycje zostają ze mną na długo, ale są takie, które pretendują do mojej subiektywnej nagrody „książki na zawsze”. Tak na pewno będzie z opowiadaniami - tak chyba mogę nazwać tę formę - Grażyny Plebanek „Słowa na szczęście”.
O oscarowej gali większość już zapomniała. Teraz wielu fanów kina, ogląda filmy nagrodzone statuetką i te, które obeszły się smakiem. Przynajmniej ja mam taki zwyczaj. W ten oto sposób jednym z moich wieczorów zawładnął film: „Cóż za piękny dzień” z Tomem Hanksem w roli głównej. Pozamiatał mi myśli, wkurzył i zasmucił. Przyszedł czas na mały ekshibicjonizm.